Santiago de Compostella

Maandag 20 juni
Van Melide naar Brea, 28 km.
Om 06:15 vertrekken we na een slechte nacht uit Melide. Het is nog donker en het regent een beetje. Wiljan heeft nog steeds heel veel last van zijn allergie. Om 09:00 hebben we er al 13,5 km. opzitten. We ontbijten in Ribadiso. De etappe van vandaag is zwaarder dan ik dacht. Er zitten een aantal venijnige steigingen in. Het landschap is mooi: beekdalen, maisvelden, bossen, boerendorpjes, akkers met galicische kolen. We stappen stevig door. Om 13:15 zijn we al in Salceda, en hebben we dus al 24,7 km. gelopen. We lopen een stukje op met een man uit zuid-korea en een spaanse jongen. Het ene moment voel ik me sterk, zit ik in mijn kracht. Het volgende moment stort ik bijna in. Ik loop op m'n tandvlees, mijn voeten en benen doen pijn en ik ben zóóó moe. In Salceda drinken we wat in een alternatief barretje waar keltische muziek en Bob Dylan elkaar afwisselen. Ik zit prima, doe m'n schoenen en sokken uit en drink een paar koppen poleo mentha. Eten durven we hier niet want het is wel gezellig, maar het ziet er allemaal een beetje onfris uit. Er liggen prachtige zwart-wit kaarten die, blijkt later, gratis zijn. Ik zoek er een aantal uit en doe wat kleingeld in de fooienpot. Ik ben blij als een kind. Echt prachtige kaarten! Om 14:45 strompelen we een pension/restaurant vlak aan de N547 in Brea in. Hier gaan we het komende etmaal niet meer weg. Eten, douchen en slapen. We hebben het verdiend.

Dinsdag 21 juni
Van Brea naar Santiago de Compostella, 26 km.
Om 07:30 verlaten we minder uitgerust dan gehoopt het pension in Brea. Ik voel me fysiek gebroken en mentaal zo zo. De laatste loopdag. Bij O Pedrouzo eten we een boccadilla tortilla. Nog 20 km. te gaan. Ik voel me een beetje nerveus. Er gaat van alles door me heen: de afgelopen 49 dagen, de vele ontmoetingen, het heden en verleden... Het lijkt wel of alles wat nog niet of deels aan bod is geweest de afgelopen weken nog snel even de aandacht wil. De Camino blijft me verrassen/verbazen. De laatste kilometers voelen vreemd. vanaf morgen is mijn dagelijkse ritme van de afgelopen twee maanden ten einde. Wat gaat dat met me doen? Lukt het me om wat ik heb geleerd, heb gevoeld, heb ervaren vast te houden? Tussen O Pedrouzo en Labacolla heb ik mijn kracht even terug. We lopen als een trein. Ondanks een paar venijnige kuitenbijters. Het lijkt wel of de Camino me nog even op de proef wil stellen. Na een stop in Labacolla loop ik écht op mijn tandvlees. Wiljan masseert mijn voeten. Nog 11 km. te gaan. Dat is ongeveer 3 uur lopen. We lopen afwisselend door eucalyptusbossen en langs de N547. Langs de A 54 en de luchthaven van Santiago. Langs een groot vakantiepark waar oververmoeide pelgrims hun aankomst in Santiage gewild of ongewild nog even uitstellen. Ik ben uitgeput maar mankeer niets aan mijn lijf en leden. Sommige medepelgrims zijn er een stuk slechter aan toe. Lopen op voeten vol blaren, met knikkende knieën, enkels vol tape, hielen en tenen vol pleisters. Kreunend en steunend op hun stokken strompelen ze met hun laatste beetje kracht richting hun Compostella. Op een pelgrimage hoeft men in deze moderne tijd niet meer te lijden. Maar toch zie ik vele pelgrims die zichtbaar (pijn)lijden. Ik besef het niet helemaal, maar ik mag van geluk spreken. Om 14:00 lopen mijn lief en ik hand in hand Santiago de Compostella binnen. Maar we zijn er nog niet. Het stuk naar de oude binnenstad, en dus naar de kathedraal, is nog een flink eind lopen. Ik voel me zó raar. Ik ben er bijna. Het dringt langzaam tot me door dat de kans steeds groter wordt dat ik het toch echt ga halen. Als ik eindelijk het grote plein voor de kathedraal op loop moet ik huilen. I DID IT! Het voelt zó onwerkelijk. Ik heb écht die 777 km. gelopen. Ik heb écht te voet Spanje van oost naar west doorkruist. Dat poppetje op die denkbeeldige kaart... dat ben IK! Ik voel me geweldig. Euforisch. Jezus Meldepel... je hebt 't geflikt!