Tetilla (= borstje)

Zaterdag 18 juni
Van Portomarín naar Airexe, 22 km.
Als ik opsta zie ik dat er een grote pad naast mijn bed zit. Ik hoef 'm gelukkig niet te kussen want ik heb mijn prins al gevonden.

We vertrekken samen met Herbert & Agnes. Na 5 km. lopen over een bergrug van granietrotsen en uitzicht op het dal van de Minho/Miño bereiken we Portomarín aan de rivier Belesar. In 1962 is hier een stuwdam gebouwd om het water in de rivier af te dammen. Het oude stadje Portomarín aan de brug bij de rivier verdween toen in de golven. Later zijn de belangrijkste gebouwen steen voor steen afgebroken en op een andere plek even verderop precies zo opgebouwd. Dat is duidelijk te zien. De vele stenen van o.a. de kerk zijn zichtbaar genummerd. We lunchen in Hospital de la Cruz. Onderweg veel eiken- en dennenbossen, berken, stekelbrem, bramen, heide en muurtjes van natuursteen. In Airexe vinden we een klein kamertje met een groot éénpersoonsbed in een pension. Prima voor ons samen. Herbert & Agnes nemen het laatste stapelbed in de plaatselijke alberque. We drinken nog wat samen en eten Santiago-taart. Vanavond nemen we écht afscheid van Herbert & Agnes.

Zondag 19 juni
Van Airexe naar Melide, 18 km.
We vertrekken pas om 09:30 om er zeker van te zijn dat Herbert & Agnes een flinke voorsprong hebben. In Palas de Rei is een leuke levensmiddelenmarkt waar we allemaal lekkere dingen voor de lunch (picknick) kopen waaronder een tetilla kaasje* (tetilla = borstje). *Het verhaal gaat dat lang geleden enkele geestelijken een beeld van een vrouw (met ontblote borsten) hebben laten verwijderen. De plaatselijke boeren hebben wraak genomen door kaasjes te maken in de vorm van borstjes. Deze 'borstjes' zijn tot op de dag van vandaag een specialiteit en worden overal gekocht én gegeten.

We lopen vlot maar schieten geen meter op. Het is warm en Wiljan heeft heel veel last van allergie. Het snot loopt letterlijk zijn neus uit en hij wordt gek van de jeuk en van het niezen. We lopen door glooiend boerenland, beekdalen, eikenbos en prachtige eucalyptusbossen. Soms lopen we langs de N547. Onderweg zien we veel hórreos. Dit zijn galicische maisopslagplaatsen waaronder veel oude (antieke) exemplaren. In Melide komen we terecht in een veel te dure en ook nog eens slechte alberque. Wiljan voelt zich waardeloos. We komen bij toeval Rene en Sabine tegen bij de kerk in Melide. Wat ontzettend leuk dat ik Wiljan aan hen kan voorstellen. Sabine is een aantal dagen flink ziek geweest en ziet er verzwakt en vermagerd uit. Ik hoop dat ze snel opknapt en dat ze hun Camino kunnen voortzetten. Met een warme omhelzing nemen we afscheid. We gaan zéker nog contact hebben en zullen elkaar volgen via onze blogs. Wiljan en ik drinken nog een clara (= cerveza + limon) op een terras vol klaverjassende spanjaarden en klimmen op tijd in ons stapelbed.

NB: Santiago komt in zicht. We hebben alvast een hotel geboekt voor twee nachten.